اوتیسم چیست و چه علائمی دارد؟

آیا فرزند شما متفاوت از همسالان خود رفتار می‌کند؟ اگر او از تماس چشمی اجتناب می‌کند، به نام خود پاسخ نمی‌دهد. الگوهای رفتاری تکراری شما را درک می‌کند، ممکن است به اوتیسم مشکوک شوید. در این مطلب به پاسخ به سوال اوتیسم چیست و چه علائمی دارد؟ می پردازیم.

اوتیسم یک اختلال رشدی است که از اوایل کودکی شروع می‌شود و تا پایان عمر ادامه می‌یابد. اوتیسم در ارتباط کلامی و غیر کلامی اختلال ایجاد می‌کند. ارتباط با دیگران به رفع نیازها محدود می‌شود و رفتارها از یک الگوی سخت پیروی می‌کند. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در درجات مختلف در یادگیری مشکل داشته باشند و هوش کمتری داشته باشند.

علائم اوتیسم

18 ماه اول زندگی برای تشخیص اوتیسم بسیار مهم است. علائم زیر در اوتیسم ممکن است در اوایل کودکی شناسایی شود:

کاهش ارتباط چشمی
صحبت نکردن
پاسخ ندادن به نامش
گوش نکردن به حرف دیگران
عدم درک دستورات
مشکل توجه
رفتارها و حوزه‌های تمرکز محدود و تکراری
عدم نیاز به برقراری ارتباط

احتمال ابتلا در پسران 4 برابر بیشتر است

اوتیسم بر مهارت‌های ارتباطی و تعامل اجتماعی تأثیر بسیار نامطلوبی می‌گذارد و منجر به ناسازگاری‌های رشدی می‌شود. احتمال ابتلا به اوتیسم در پسران سه تا چهار برابر بیشتر از دختران است. اگر کودک خواهر و برادر اوتیسمیک باشند خطر ابتلا به اوتیسم 3 تا 8 درصد است، در حالی که این خطر در دوقلوها به 60 درصد می‌رسد.

آموزش ویژه در زمینه اوتیسم

درمان‌های پزشکی مختلفی برای کمبود توجه، بیش فعالی و رفتارهای تکراری همراه با اوتیسم در دسترس هستند. با این حال، هیچ درمان دارویی برای اوتیسم وجود ندارد و هیچ داروی شناخته شده‌ای وجود ندارد که بتواند به علائم اصلی اوتیسم، یعنی اختلالات تعامل اجتماعی و ارتباط کمک کند. هدف از درمان اوتیسم، تنظیم ارتباط کودک با والدین، بهبود همدلی و ایجاد تمایل برای برقراری ارتباط است.

این اهداف با آموزش ویژه و روان درمانی قابل دستیابی است. آموزش ویژه باید قبل از 3 سالگی شروع شود و حداقل 40 ساعت را پوشش دهد. برنامه‌های آموزشی فشرده و مستمر و درمان‌های رفتاری به خودمراقبتی و کسب مهارت‌های اجتماعی به ویژه در اوایل دوران کودکی کمک می‌کند.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص اوتیسم مستلزم یک شاخص شک بالایی است. تمام تأخیرها در نقاط عطف رشد کودک باید در نظر گرفته و ارزیابی شود. در صورتی که مادر، پدر، پزشک کودک، اعضای ارشد خانواده یا سایر افرادی که با کودک در ارتباط هستند، دارای شاخص شک بالایی باشند، تشخیص می‌تواند زمانی که کودک 18 ماهه باشد، مشخص شود.

این فکر که “اتیسم فقط مشکل صحبت کردن است” چالش اصلی برای تشخیص اوتیسم است. با این حال، ارتباط و تعامل در اوایل دوران کودکی در زمینه‌های غیر کلامی غالب است. اگر ارتباط چشمی، پاسخ به نام او و برخی مهارت‌ها مانند اشاره به یک شی با انگشت ضعیف باشد، باید به اوتیسم مشکوک بود و کودک باید توسط متخصص برای تشخیص ارزیابی شود.

اگر کودک تماس چشمی ندارد

نوزادان از بدو تولد به افرادی که به او نگاه می‌کنند می‌نگرند. آن‌ها به اشیایی که توجه آن‌ها را جلب می‌کنند نگاه می‌کنند و در 12 ماهگی به نامشان پاسخ می‌دهند. کودکان از 16 ماهگی شروع به صحبت در حدود یک یا دو کلمه می‌کنند و ممکن است به اشیاء اشاره کنند و به اشتراک بگذارند.

اگر این واکنش‌ها در 18 ماهگی مشاهده نشد، کودک باید از نظر اوتیسم ارزیابی شود. علاوه بر این، نوزادان 24 ماهه می‌توانند تا ده کلمه صحبت کنند و تا پنجاه کلمه را درک کنند. نشانه مهم دیگر تاخیر در صحبت کردن آن‌ها می‌باشد.

آیا ژن‌ها در اوتیسم نقش دارند؟

اوتیسم منشأ ارثی دارد. عوامل ژنتیکی و محیطی به طور مشترک در ایجاد این بیماری نقش دارند. تخمین زده می‌شود که حدود 80 ژن باعث اوتیسم می‌شوند. با این حال، تنها یکی از آن‌ها قابل شناسایی بود. اگرچه مطالعات زیادی انجام شده است، اما هنوز امکان تشخیص اوتیسم در بارداری وجود ندارد.

source: www.acibademhayatinternational.com